a miña nova mellor peor serie: Zero Hour

Se hai unha cousa que me molesta de Zero Hour, é que a ABC cancelou Last Resort para poñela. E agora que xa quitei iso do medio, teño que dicir que Zero Hour é unha digna sucesora de The Event e que todos deberíamos estar obrigados contratualmente a vela, para que non a cancelen nunca.

Como boa serie conceptual, é moi difícil explicar sen máis o seu argumento e moito menos o que pasa nun capítulo, por iso vou utilizar os meus superpoderes co Paint para tentar resumir o episodio piloto. Mmmm, diría que hai spoilers, pero non estou segura, porque despois de ver o episodio non teño nin idea do que pasou.

Zero Hour T01E01 “Strike”

Todo comeza en pleno ascenso do nazismo en Alemania, cando unha panda de mestres reloxeiros que traballan no soto dunha igrexa se preocupan porque hai moitas bandeiras con esvásticas nas rúas e comezan a citar profecías apocalípticas coma tolos. 

Mentres tanto, dous deses reloxeiros se disfrazan de médicos e van a un hospital nazi a mirar un bebé que presuntamente fora creado nunha probeta e por iso ten os ollos raros, como con cataratas. 

Os soldados os descobren e teñen que fuxir e agocharse no cuartel xeral da sociedade secreta dos reloxeiros, que resulta que eran os Rosacruz, e seguen dando a vara con iso da fin dos tempos. Por culpa da apocalipse inminente, os rosacrucianos deciden rescatar unha cousa misteriosa que permanecera asolagada no fondo dun sumidoiro durante xeracións, e que pode derrotar os nazis. Considerando a temática nazi-ocultista, pódese tratar de:

a) O Golem

b) A Arca Perdida

c) A Madonna Caída das Tetas Grandes

Todo isto, antes do primeiro intermedio. Entón aparecemos na época actual, onde o doutor Greene resucitou de ER e agora é o director da revista “Más Allá” edición de Nova York, e está paseando coa súa muller, que é mestra reloxeira, por un mercadiño de todo inocente. Entón vai a súa muller e solta esta frase:

loxicamente anunciando que vai morrer e/ou desaparecer nos próximos cinco minutos de capítulo.

Efectivamente, de aí a un cacho, alguén secuestra a muller de Hank (así se chama o Doutor Greene aquí) do seu taller de reloxos, mentres el está na redacción de “Mas Allá” falando cos seus dous únicos colaboradores, Santi Camacho e Carmen Porter un chaval e unha chavala.

A policía non fai nada, como era de esperar, pero ao pouco chega unha parella do FBI a casa de Hank, e lle explican que o home que secuestrou a súa muller é un terrorista moi perigoso, que (como o conto) empezou na Lexión estranxeira e acabou convertido nun novo Chacal.

Hank pasa do FBI e os bota da súa casa de forma máis ben maleducada, porque como bo director dunha revista conspiranoica non se fía do goberno. Entón atopa un reloxo que a súa muller mercara no mercadiño despois de que el marchase a traballar, e que por algunha estraña razón agora está na súa casa. Ao abrilo (porque está claro que é unha pista) Hank descubre un diamante que non lle impresiona demasiado.

Un dos seus axudantes, ao que imos chamar Santi porque non me lembro do nome, descubre que o diamante proxecta un mapa na parede, é que está escrito en lingua rara, así que se van todos a ver a un cura lingüista que tiñan de man, que lles explica que o mapa está escrito nun dialecto exipcio que se deixou de usar no século II pero que unha sociedade secreta dentro da igrexa católica, os Rosacruz, seguía usando na actualidade (como os lo cuento).

Hank, Santi, Carmen e o cura lingüista deciden que o mapa é a clave para atopar a muller de Hank, e que ten algo que ver cun sitio chamado New Bartholomew que está no Círculo Polar Ártico, pero antes de que collan todos roupa de abrigo e se vaian para alá, o secuestrador chama, falando así como se en clase de primeiro de interpretación lle dixesen "fai de desequilibrado", e dille a Hank que lle cambia a súa muller polo reloxo (entendemos que interesado no diamante-mapa, pero non, non o di). 

Entón Hank dálle o diamante ao cura para que o garde no seu pastillero, e vaille pedir axuda á señora do FBI para o intercambio de reféns, pero non lle conta a parte do reloxo porque... non sei porqué. 

O caso é que o FBI monta un dispositivo de seguimento do copón, con aparellos de alta tecnoloxía e un montón de técnicos monitorizando todo, e aquí ven a miña parte preferida do guión: o plan era rastrear a chamada do secuestrador cando volva chamar a Hank para darlle instrucións, o FBI ten todo preparado, a mellor tecnoloxía do mundo ao seu alcance, e entón, cando o secuestrador chama, os técnicos dinlle á súa xefa:

“Mira, é que está chamando por Skype, entón non podemos rastrear a chamada”.

Tíos, saltáronseme as bágoas.

Total, que con este movemento de xenio maquiavélico, o secuestrador despista ao FBI e tamén a Hank, e vai onde quería ir realmente: a xunta do cura lingüista ao que Hank lle dera o diamante antes de ir ao encontro do secuestrador. Cando Hank chega, o diamante xa non está e o cura está gravemente ferido, só que non tanto, porque marcha na ambulancia falando alegremente.

Ante este xiro dos acontecementos, Hank fai o único sensato que pode facer, e marcha a Canadá para comezar unha excursión ao Polo Norte na procura do New Bartholomew ese, pero no aeroporto o intercepta a muller do FBI, que lle confesa que lle importa un carallo o secuestro da súa muller, e que só vai detrás do secuestrador porque (atención): hai catro anos, ela era unha simple traballadora de servizos sociais, e o seu marido estaba viaxando por Rusia, cando uns separatistas chechenos puxeron unha bomba no avión no que ía o seu home, matando a todos os pasaxeiros, e o que fabricara esa bomba non era outro que o noso secuestrador. 

A Hank convéncelle o suficiente para deixar que vaia con ela, e alá marchan os dous para Alaska. Mentres tanto, Santi e Carmen descubren no reloxo o nome do mestre que o ensamblou, e como seica só hai un vello alemán no mundo con ese mesmo nome, pero por desgracia non sae na guía, deciden ir a Baviera a buscalo.

Noutra parte do mundo, o noso amigo o secuestrador, alias Chacal, alias Niño do Cuco, alias Rosemary’s Baby, quita as lentillas despois dun longo día de extorsión, secuestro e intento de asasinato, e descubrimos que: a) é o bebé diabólico que saía ao comezo do episodio, ou b) hai unha chea de bebés diabólicos como o do comezo do episodio e este é só un deles.

En Alaska, ou onde queira que estean agora, Hank e a axente do FBI alugan unha avioneta para chegar ao tal New Bartholomew, e descubren que o secuestrador está indo cara ao mesmo sitio, pero en jeep, naturalmente, porque o lobo sempre toma o camiño máis longo. O que atopan no punto sinalado polo mapa é isto:

Un submarino nazi medio enterrado na neve e que até o momento non saíra en Google Earth.

Mentres tanto , Santi e Carmen atopan o vello mestre reloxeiro, que non é outro que un rosacruciano retirado, e este cóntalles que a súa secta de tarados decidiu nomear outros 12 apóstolos en 1938, para que gardasen un segredo que só eles podían saber (así que é un misterio quen llelo transmitiu a eles) e que tiña algo que ver coa cousa que sacaran do sumidoiro ao comezo do episodio e que podía ser unha arma contra os Nazis. Cada un deses apóstolos levaba un reloxo, e un deses reloxos é o que mercou a muller de Hank no mercadiño. Porqué o secuestrador non o rastreou antes, cando estaba no posto do mercadiño, outro misterio.

Nunha montaxe digna do mesmo Eisenstein, o vello reloxeiro vailles explicando todo o tema dos novos apóstolos (New Bartholomew era un deses apóstolos e ao mesmo tempo un soldado nazi bo, non un sitio, coma eles pensaban), mentres Hank se mete de cabeza no submarino e descubre unha chea de corpos conxelados, entre os que destaca o famoso soldado nazi bo, que se converteu no Apóstolo New Bartholomew, e que non é outro que, tachaaaan!

Un tío coa mesma cara que Hank! (tiven que ver o episodio dúas veces para coller este detalle).

Entón Hank se marea do susto, o reloxeiro bota outra parrafada sobre a Apocalipse, e vemos como o noso secuestrador/neno demoníaco preferido se achega ao tanque no seu jeep.

E todo isto pasou só no primeiro capítulo. Como diría Stefon, esta serie ten de todo. Volvan para o seguinte capítulo, eu vouno ver xa mesmo.